dinsdag tot en met vrijdag

Dinsdag was het feest op Lebone. Er was een ‘rijke’ man jarig geweest en hij wilde zijn verjaardag niet vieren voor eigen vrienden die toch al genoeg hebben, maar voor de kinderen die minder hebben. Daarom kwam hij naar Lebone. Alle kinderen kregen een T-shirt en er was taart, wat de kinderen lekker met de handen opaten.
Daarna kregen ze allemaal een cadeautje. De jongens een autootje en de meisjes een barbie of een klein serviessetje. Ze waren zo blij. Het was echt een mooi gezicht al die kinderen met hun feestmutsjes op die zo blij waren met een klein stukje speelgoed.

Vandaag daalde de temperatuur. D.w.z. dat het nu 28 graden werd ’s middags. Ook heeft het dinsdagnacht erg hard geregend en geonweerd. Om half 4 werden we wakker van een harde klap en gelijk viel de elektriciteit uit. We dachten dat het heel hard was ingeslagen, maar gelukkig gingen de lampen weer aan. Het onweer heeft echt een half uur aangehouden en het regende en hagelde heel hard. Wat moet het vreselijk zijn geweest voor de mensen in de krotjes. Die hebben vast moeten zoeken naar een droog plekje.
Gelukkig viel het voor de kinderen in onze klas nog mee, we hebben geen een kind met natte kleren op school zien komen. De kleren van de kinderen is trouwens een verhaal apart.
Sommige kinderen komen met vijf lagen kleren aan naar school en dan wordt het ’s middags gewoon weer rond de 30 graden…

We lopen deze week de hele morgen drie verschillende kleuterklassen in en uit voor ons onderzoek en om kennis te maken met het onderwijs hier in Zuid-Afrika. We komen toch steeds weer opvallende verschillen tegen. Zo zou een leerkracht in Nederland nooit de oren van een kind eraf knippen als het kind niet luistert. Nou doen ze dit in Zuid-Afrika ook niet echt gelukkig, maar ze dreigen er wel mee. Juf Ornèlle (blanke juf) zat met de schaar aan het oor van Thabang. Alle kinderen keken toe wat de juf zou gaan doen. Thabang vertoonde echter geen emotie. Dat doen alle kinderen hier niet. Er wordt zo vreselijk hard tegen ze geschreeuwd, maar het lijkt of het ze helemaal niets doet.

Dan heb je nog juf Nancy. Zij is weer heel anders en typisch Afrikaans.
Ze zet een lekker muziekje op en loopt te swingen door de klas. Om tijd maakt ze zich niet druk. Dan heeft ze ook nog een snoepjespot in de kast staan waar ze zelf onder de les uit loopt te snoepen en ze neemt gerust haar mobiel op midden in de klas en laat de kinderen dan lekker tikkertje doen. Toch is ze heel lief voor de kinderen, de kinderen houden van haar. Ze krijgen vaak een knuffel van haar of soms ook een snoepje uit de pot.


Op woensdag is er altijd een dienst van een half uur voor de kinderen en het personeel. Pastor George leidt de dienst, hij praat Zutu omdat de mensen bijna geen Engels verstaan. Wij werden naar voren gehaald en mochten bij Lulu zitten die het voor ons in het Engels vertaalde.
Toen de dienst al begonnen was, kwam er nog een vrouw van de staff binnen met een pasgeboren krijsende baby. George begon in het Zutu tegen haar te ratelen. Iedereen moest heel hard lachen. Wij snapten er niets van. Tot de vrouw midden in de groep de baby uitgebreid borstvoeding begon te geven.
Blijkbaar heel gewoon hier om dat midden in een groep van 100 mensen te doen. ’s Middags hoorden we van Willem (die ook Zutu spreekt) dat George daar zelf de opdracht toe had gegeven en daar achteraan had gezegd dat Lulu dat niet aan ons mocht vertalen omdat dat te schokkend voor ons zou zijn :-)

Zondag hopen we ook bij pastor George naar de kerk te gaan. Hij werkt voor Lebone, haalt de kinderen van school en verzorgd de dienst van elke woensdag. Hij heeft ook een eigen gemeente midden in de township. We zijn benieuwd wat we hier allemaal gaan meemaken.
Wat zeker is, is dat Jacoline nu wel haar danskunsten moet laten zien, daar zijn we van alle kanten al voor gewaarschuwd.

Weten jullie dat jullie als Nederlanders heel bijzonder zijn? Wij hebben het vandaag (vrijdag) gemerkt.
Er kwam een schoolklas met 25 kinderen uit een plaats 40 km. verderop op bezoek bij Lebone. Ze kregen een rondleiding en werden aan iedereen voorgesteld. Ook aan ons. Toen ze hoorden dat we uit Holland kwamen, vonden ze dit heel bijzonder. Het gevolg was dat we op minimaal 30 foto’s staan. Eerst met de hele groep, toen met de meisjes, toen met de jongens, toen met de kinderen met een petje op, toen met de kinderen met een hesje aan en vervolgens nog met elk kind apart. De koningin is er niets bij. Toen ze aan het einde van de dag weggingen kregen we nog een dikke ‘hug’ en werd er uit de bus gezwaaid en ‘I love you’ geroepen. Dit is toch echt te gek.

Zoals jullie lezen maken we nog steeds genoeg mee en hoeven we ons niet te vervelen :-). Het volgende bericht verschijnt na het weekend.

Bedankt voor alle reacties, we vinden het nog steeds heel leuk om van jullie te horen!