1-6 november

Zondag zijn we naar de kerk van pastor George geweest. We zijn met Willem en Avril ’s morgens vroeg naar Lebone gereden om de kinderen op te halen.
Het waren zo’n 30 kinderen en het paste na veel geprop in de twee busjes. Voor de kinderen is het echt een uitje om naar de kerk te gaan omdat ze anders nooit van het Lebone land afkomen, behalve voor de school.
De reis naar de kerk ging door de township. Het had die nacht ervoor flink geregend en de weg was vol kuilen en modderplassen. Onderweg kwamen we langs kleine in elkaar gevallen hutjes. Het ziet er echt zo triest uit daar!
Uiteindelijk kwamen we bij de kerk midden in de township. De kerk was niet meer dan een golfplaten schuur en van buiten hoorden we de muziek al dreunen. De mensen waren heel blij ons te zien en we kregen van iedereen een dikke knuffel. Er is niet een vastgestelde tijd wanneer de dienst begint, het duurt gewoon de hele morgen en iedereen loopt af en aan.
De band stond voor in de kerk en de mensen waren vol overgave aan het zingen. Wij kregen een speciale plaats op de voorste rij van de kerk. Het zingen ging nog een half uur door en daarna kwam de moruti: George. Hij heette ons ook nog eens hartelijk welkom met de woorden: ‘Welcome to this beautiful ladies Jacoline and Willemine from Holland.’ Dit werd vertaald door de man naast hem in het Zutu. Toen de man het niet helemaal goed zei, werd het nog een keer herhaald hoe prachtig we wel niet waren en hoe blij ze waren ons te ontmoeten.
Daarna duurde de dienst nog zo’n 2 uur. George hield een preek van 1,5 uur en er werd tussendoor nog veel gezongen en gedanst. We konden de preek goed volgen. Het is echt mooi om zo te zien hoe de kerk in een andere cultuur is en dat je toch één bent als Kerk van God.
De terugweg in de auto vroeg Willem hoe we het gevonden hebben. Toen we zeiden dat we de mensen zo aardig vonden, keken ze ons raar aan. Nu bleek: aardig betekend in het Zuid-Afrikaans helemaal niet aardig en vriendelijk, maar juist het tegenovergestelde.

Maandag zijn we nog verder de township ingegaan. George deed samen met Lulu de bezoeken aan het zieke personeel van Lebone en vroeg ons of we mee wilden gaan. Dit vonden we wel mooi om mee te maken omdat we dan echt kunnen zien hoe de mensen leven en wonen in de township. Eerst zouden we naar de oma van Bongiwe gaan, een meisje van Lebone. Toen we uiteindelijk bij het golfplatenhuisje zonder ramen aankwamen, bleek ze ziek te zijn en bij familie te verblijven. Toen we zeiden dat we het er zo triest uit vonden zien, zei Lulu dat we blij mochten zijn dat we niet binnen in het huisje zijn geweest… We zijn toen verder gereden en bij twee zieke mensen op bezoek geweest. Daarna zijn we nog bij de kliniek langs geweest om te kijken waar de Lebone kinderen medicijnen krijgen en onderzocht worden. ’s Avonds zijn we bij Lebone gebleven en hebben we geholpen met het eten rondbrengen en alle kinderen helpen douchen. Daarna hebben de kinderen voor ons gedanst en hebben we ons haar laten vlechten, een echt Afrikaans avondje dus.
Willem vond ons haar heel aardig zei hij. Afrikaans aardig wel te verstaan…

Dinsdag zijn we weer de hele dag bij Lebone geweest en ’s avonds zijn we met Willem en Avril en hun dochter Erica naar een grote kerstmarkt geweest. Heel grappig al die typische kerstspullen met allemaal sneeuw enzo en dan te bedenken dat het hier rond kerst vaak 35 graden is…

Donderdag had Willemine de eer om bij haar ‘vrienden’ (de drie honden: Numa, Legua en Blacky) achter in ‘het bakkie’ zitten. De twee ramen staan altijd wijd open en dan kijken de twee honden naar buiten. Nu keek ook Blacky, het kleine hondje naar buiten. Tot we opeens een angstig gejank hoorden. Toen we naar het raam keken, zagen we alleen nog een staartje en een pootje. Verder was Blacky nergens te bekennen. We reden op dat moment 80.
Willemine greep naar iets zwarts en Jacoline had ook een stuk Blacky te pakken. Maar hem naar binnen hijsen zou nooit lukken. Gelukkig kon Willem de auto op tijd stoppen en hebben we Blacky maar los gelaten. Hij kwam gelukkig op z’n pootjes terecht, maar we zijn ons helemaal naar geschrokken.

Het weer is hier trouwens soms typisch Nederlands. Het heeft in de tijd dat we hier zijn heel veel geregend. Soms ook de hele nacht, dan staat de weg bij Lebone helemaal blank, maar overdag is het dan weer heerlijk weer en even droog als altijd. Van het zonnetje kunnen we niet zo veel genieten omdat we de hele dag op de school zijn. De laatste twee dagen hebben we allebei voor een klas gestaan. Juf Nancy kwam namelijk niet opdagen.
Met juf Kedibone hebben we hetzelfde probleem gehad. De school begint om 8.30, maar om 10 uur kwam Kedibone nog eens aanlopen. Jacoline stond intussen voor de klas met 16 kleutertjes die geen woord Engels verstaan en dus ook niet begrepen dat ze niet door de klas mochten rennen…
Verder is het wel heel leuk om hier les te geven. De kinderen zijn blij met de kleinste dingetjes en vinden het nog heel leuk dat mama Jacoline en mama Willemine daar zijn. Dat is wederzijds trouwens.
’s Middags helpen we met huiswerkbegeleiding van de kinderen van 9 – 15 jaar. Deze week zijn we begonnen met ‘extra class mathematics & English’. Het niveau van de kinderen is heel laag, maar ze vinden het heel leuk om iets extra’s te leren. Zo weten sommige kinderen nog niet dat ze 10 vingers hebben en vinden kinderen van 10 jaar de som ‘10 + 3’ nog moeilijk. Volgens Willem doen ze ook de hele dag niets op school, daarom willen ze de kinderen volgend jaar ook naar een andere school sturen. Het liefst zouden ze zelf een primary school starten, maar daar is het geld nog niet voor.

In de tijd dat we hier zijn, zijn al twee journalisten voor de krant langsgekomen en of dat nog niet genoeg is, we komen ook op tv! De tweede journalist was van een Duitse krant en belde van tevoren wanneer ze kon komen. Iedereen bij het kindertehuis in paniek, want niemand verstaat Zuid-Afrikaans. We werden in allerijl van het voetbalveld afgesleurd om even die afspraak te maken omdat ‘er iemand voor ons aan de telefoon was’. We zijn al aardig ingeburgerd bij Lebone, maar allerlei afspraken regelen gaat toch echt iets te ver. De volgende dag hebben we de journalist te woord gestaan, ze vond het zo interessant dat we uit Holland kwamen. We zijn op de foto gezet en hebben haar visitekaartje gekregen omdat ze het toch wel heel leuk vond om contact te houden.
Donderdag is er een cameraploeg geweest voor een uitzending op tv, dit was ook wel heel leuk om mee te maken. De eerste tien minuten viel het niet mee om te filmen. De kinderen vonden het heel leuk allemaal en gingen allemaal met hun neus voor de camera staan.
Helaas zullen wij alweer in Nederland terug zijn als het uitgezonden wordt, maar Avril gaat de dvd naar ons opsturen!

Dit was het weer van deze week. Morgen gaan we naar Kimberly, een grote stad in Free State en ‘the big hole’, een heel diep gat, wat een diamantmijn is geweest.
Na het weekend plaatsten we wel weer een keer een nieuw berichtje.
Bedankt voor jullie reacties en we blijven ook benieuwd naar jullie belevenissen!